تخریب قبورتخریب قبور و انهدام بارگاه‌های حرمین در حال ۱۳۴۴ ق.به دست وهابیان صورت گرفت. فهرست مندرجات۲ - قبرستان معلات ۳ - ابزار تخریب ۴ - قبرستان بقیع ۵ - حمله نخست وهابیان ۵.۱ - اعتراض به تخریب ۵.۲ - درخواست بازسازی ۶ - حمله دوم ۶.۱ - دستور تخریب ۶.۲ - تخریب آثار تاریخی ۶.۳ - خشم مسلمانان ۶.۴ - اعتراض ایران به آل سعود ۶.۵ - وااکنش به ویرانی ۶.۶ - یوم الهدم ۷ - فهرست منابع ۸ - پانویس ۹ - منبع ۱ - هدف تخریبمنظور از تخریب قبور، ویران کردن مقبره‌ها، گنبدها، بناها، بارگاه‌ها و آثاری است که بر قبر بزرگان ساخته شده است. وهابیان با تبرک به قبر پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم و صالحان [۱]
بقیع الغرقد، محمد امین امینی، ص۸-۱۰.
که سنتی جاری در میان مسلمانان بوده، مخالفند [۲]
اثارة الترغیب، محمد بن اسحق الخوارزمی، ج۲، ص۳۵۲.
و ساختن حرم و بارگاه بر قبر را حرام می‌دانند. [۳]
شرح العقیدة الطحاویه، عبدالرحمن بن البراک، ج۱، ص۳۲.
آنان دو بار در آغاز تسلط بر شهرهای حجاز، با حمایت و همراهی آل سعود (حک: ۱۳۴۴ ق.) به ویران سازی قبرها و بارگاه‌های حرمین دست زدند. بر خلاف نظر وهابیان، بنا ساختن بر قبرهای صالحان با قصد احترام و با هدف عبادت خداوند ، نه تنها مصداق شرک و بت پرستی نیست، بلکه ارزش معنوی دارد و کاری مستحب است. [۴]
التاریخ الامین، عبدالعزیز المدنی، ص۴۳۱-۴۵۰.
[۵]
بقیع الغرقد، محمد امین امینی، ص۱۲.
در گذشته، تنها رخدادهای طبیعی همچون سیل و زلزله ، موجب ویرانی قبرها می‌شد. [۶]
اخبار مکه، ازرقی، ج۲، ص۳۱۷.
[۷]
اتحاف الوری، عمر بن محمد بن فهد ج۳، ص۲۱۳.
گویا وهابیان نخستین گروهی هستند که با دیدگاه مذهبی، مراقد و بارگاه‌ها را ویران کردند. گاه کسانی جز وهابیان، به بهانه وجود کتاب‌هایی در نکوهش خلفا در حرم بقیع ، کوشیدند این بارگاه‌ها را ویران کنند، اما موفق نشدند. [۸]
صفویه در عرصه فرهنگ، رسول جعفریان، ج۲، ص۷۸۳.
[۹]
صفویه در عرصه فرهنگ، رسول جعفریان، ج۲، ص۸۴۲.
وهابیان افزون بر ویرانی قبرهای طائف،جده ،کربلا و جاهای دیگر، [۱۰]
عجائب الآثار، عبدالرحمن الجبرتی، ج۳، ص۴۰۹.
[۱۱]
کشف الارتیاب، سید محسن الامین، ص۱۵.
[۱۲]
کشف الارتیاب، سید محسن الامین، ص۱۹-۲۱.
مهم‌ترین هدف خود را در ویران کردن بارگاه‌ها و گنبدهای معلات در مکه و بقیع در مدینه متمرکز ساختند.۲ - قبرستان معلاتآرامگاه جنة المعلاة در بخش شمالی مکه، به آرامگاه مطیبین [۱۳]
اخبار مکه، فاکهی، ج۴، ص۶۰.
[۱۴]
الجامع اللطیف، محمد ابن ظهیره، ص۳۰۷.
[۱۵]
تحصیل المرام، ج۲، ص۶۶۹.
و مقبرة الحجون [۱۶]
الامکنة و المیاه، نصر بن عبدالرحمن اسکندری، ج۱، ص۳۴۶.
[۱۷]
الامکنة و المیاه، نصر بن عبدالرحمن اسکندری، ج۲، ص۴۱۸.
شهرت دارد. در روزگار جاهلیت، مردگان را در دهانه شعب ابی ذئب نزدیک حجون دفن می‌کردند؛ اما چون پیامبر از شعب المعلاة به بزرگی یاد کرد و جایگاهش را ستود، آن جا قبرستان تازه مکیان شد. [۱۸]
اخبار مکه، فاکهی، ج۴، ص۵۹.
[۱۹]
شفاء الغرام، محمد الفاسی، ج۱، ص۲۸۴.
این قبرستان که به بنی عبدمناف تعلق داشت [۲۰]
التاریخ القویم، محمد طاهر الکردی، ج۶، ص۱۶۷.
و مورد توجه صحابه و مردم مکه بود، [۲۱]
اخبار مکه، ازرقی، ج۲، ص۲۰۹.
[۲۲]
الزهور المقتطفه، ص۱۰۳-۱۰۴.
[۲۳]
التاریخ القویم، محمد طاهر الکردی، ج۶، ص۱۶۵.
محل قبر عبدمناف،عبدالمطلب ،ابوطالب ،خدیجه ، برخی پسران پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم ،صحابه ،تابعین ، و دانشوران بود. [۲۴]
بقیع الغرقد، محمد امین امینی، ص۴۳.
گنبد قبر حضرت خدیجه را محمد بن سلیمان در سال ۹۵۰ق. ساخت. [۲۵]
تاریخ مکه، احمد السباعی، ص۵۷۲.
۳ - ابزار تخریبوهابیان در آغاز هجوم به شهرهای حجاز ، با سلاح فتوا و مناظره اهداف خود را در ویرانی قبرها محقق می‌ساختند. آن‌ها در ۱۲۱۰-۱۲۱۱ق. پس از مذاکره با شریف غالب امیر مکه، در مناظره با دانشوران آن شهر، در گرفتن فتوای حرمت ساخت و تعمیر بارگاه‌ها از این دانشوران اصرار ورزیدند؛ اما با مخالفت آنان روبه رو شدند و به همین روی، با جسارت و شدت بیشتر به تخریب و قتل و غارت دست زدند. [۲۶]
تاریخ الجزیرة العربیه، حسین خلف شیخ خزعلی، ص۳۶۸-۳۷۸.
نخستین حمله وهابیان به رهبری سعود بن عبدالعزیز در ۱۲۱۸ق. به حرمین رخ داد. او مکه را محاصره کرد [۲۷]
عجائب الآثار، عبدالرحمن الجبرتی، ج۲، ص۵۷۳.
و در نامه‌ای به مردم، همانند مشرکان با آن‌ها سخن گفت. سپس وارد مکه شد و مردم را به نابودی مراقد و گنبدها فراخواند. آن گاه ساختمان زمزم، بناهای پیرامون کعبه ، گنبدها و مرقدهای بسیار را ویران کرد. وی حدود۲۰ روز در مکه ماند و در نامه‌ای به سلطان عثمانی، اعلام کرد که نشانه‌های شرک را از میان برده است. [۲۸]
عجائب الآثار، عبدالرحمن الجبرتی، ج۲، ص۵۸۵.
[۲۹]
تاریخ الجزیرة العربیه، حسین خلف شیخ خزعلی، ص۳۷۷-۳۷۸.
برخی تاریخ نگاران در رخدادهای سال ۱۲۲۱ق. آورده‌اند که پس از موسم حج، وهابیان با قرائت آیه برائت از مشرکان هشدار دادند که سال دیگر به هیچ مشرکی اجازه حج نخواهند داد.برخی بارگاه‌ها مانند گنبد آمنه و خدیجه که پس از حمله اول وهابیان بازسازی شدند، [۳۱]
افادة الانام، عبدالله بن محمد الغازی ج۲، ص۱۷۰.
[۳۲]
موسوعة العتبات المقدسه، عفر خلیلی، ج۲، ص۳۰۳.
در حمله دوم در ۱۳۴۳-۱۳۴۴ق. از میان رفتند. گزارشگران غربی، رفتار وهابیان در ویران کردن بارگاه‌ها، غارت اموال، نابودی شهرها و کشتار مردم را بازگو کرده‌اند. [۳۳]
موسوعة العتبات المقدسه، عفر خلیلی، ج۳، ص۳۳۳.
۴ - قبرستان بقیعناحیهای است در شرق مدینه که به سبب گیاهان خاردار بسیار به بقیع الغرقد شهرت یافت.قبرستانی است مستطیل شکل به طول ۱۵۰ و عرض ۱۰۰ متر که پیشینه آن به آغاز اسلام می‌رسد. [۳۷]
مرآة الحرمین، ابراهیم رفعت پاشا، ج۱، ص۴۲۵.
[۳۸]
آثار المدینة المنوره، عبدالقدوس الانصاری، ص۱۷۱-۱۷۲.
[۳۹]
بقیع الغرقد، محمد امین امینی، ص۳۴.
حدیثی از پیامبر، بقیع را روشنایی بخش آسمان و زمین دانسته است. [۴۰]
الدرة الثمینه، محمد ابن النجار، ص۱۶۴.
[۴۱]
اثارة الترغیب، محمد بن اسحق الخوارزمی، ج۲، ص۳۴۷.
آورده‌اند که پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم برای نشانه گذاری محل دفن عثمان بن مظعون، سنگ بزرگی روی قبر وی نهاد و مروان بن حکم در دوران امارتش آن را جابه جا کرد یا به روی قبر عثمان بن عفان منتقل نمود. [۴۲]
موسوعة مرآة الحرمین، ابراهیم رفعت پاشا، ج۴، ص۷۲۱.
نیز در قطعه سنگ مرمرینی به تاریخ ۳۳۲ق. با این نوشته که این قبر فاطمه دختر رسول خدا است، [۴۳]
موسوعة مرآة الحرمین، ابراهیم رفعت پاشا، ج۴، ص۷۲۸.
نشانه‌هایی برای تمایز محل قبرها و بارگاه‌ها دیده می‌شود. درگزارشی از سده ششم ق. وجود بنا و بارگاه پیرامون شماری از قبرهای بقیع تایید شده است. این منبع گزارش می‌دهد که قبر مالک بن انس را با سنگ و گل به قدر چهار وجب از زمین برجسته کردند و در سنگ نوشته‌ای سال و روز وفاتش را ثبت نمودند. سپس از روضه عباس، روضه ابراهیم و عثمان بن عفان که وضعی همانند داشته‌اند، یاد کرده است. [۴۴]
الاستبصار، مراکشی، ص۴۲.
مجدالملک براوستانی• قمی (م. ۴۹۲ق.) ، مستوفی کل سلجوقیان، بارگاهی شکوهمند بر قبرهای امامان بقیع و نیز عثمان بن عفان یا عثمان بن مظعون با معماری و تزئینات ویژه ساخت. یک سده پس از این ساخت، گزارش ابن جبیر (م. ۶۱۴ق.) نشان می‌دهد که هنوز بارگاه امامان بقیع برپا و برجا بوده است. بارگاه امامان بقیع را کسی جز براوستانی نساخته است. از این رو، وصف ابن نجار (م. ۶۴۳ق.) از مراقد بقیع که در باور او، بنایی مستحکم و کهن و استوار داشته، [۴۵]
الدرة الثمینه، محمد ابن النجار، ص۱۶۶.
اشاره به همین بارگاه است. وصف ابن بطوطه (م. ۷۷۹ق.) نشان می‌دهد در دوره او بر قبرهای گوناگون بقیع، بارگاه و گنبد برپا بوده است.درگزارش سمهودی (م. ۹۱۱ق.) نیز وجود بارگاه و بنای مستحکم بر قبرهای امامان بقیع تایید شده است.۵ - حمله نخست وهابیاناین بارگاه مقدس و دیگر مراقد حرمین که مورد توجه مردم و سفرنامه نویسان بوده، در حمله نخست وهابیان به سال‌های ۱۲۱۸-۱۲۲۱ق. از میان رفت. به گزارش عبدالرحمن جبرتی، نیروهای وهابی پس از یک سال و نیم محاصره و ایجاد قحطی در مدینه وارد شهر شدند و جز مرقد نبوی دیگر بارگاه‌ها را از میان بردند.ایجاد قحطی منحصر به مدینه نبود؛ بلکه جده و مکه و هر شهر دیگر که مردمش مقاومتی نشان دادند، به قحطی و قتل و غارت دچار شد. در این حمله، بارگاه امامان بقیع و گنبد حضرت زهرا(سلام علیها) نابود شد و دیگر مکان‌های مقدس نیز از تعرض بی نصیب نماندند. [۵۱]
خطر الوهابی، صالح الوردانی، ص۱۹۳.
وهابیان گوهرها، یاقوت‌ها، زمردها، نقره‌ها ، قندیل‌ها، پرده‌ها و شمشیرهای گوهرنشان متعلق به شاهان و خلفای گذشته در مرقد نبوی و اشیای گرانبهای مرقد بقیع [۵۲]
رسائل فی تاریخ المدینه، حمد الجاسر، ص۶۵.
[۵۳]
خاطرات سرهارد فورد، ص۱۰.
را بار شتران کردند و با خود بردند و میان قوم و قبیله خویش و شیوخ وهابیان تقسیم نمودند. [۵۴]
دائرة المعارف تشیع، سیدجوادی، ج۳، ص۳۸۵، «بقیع».
سپس آنان به بنا و بارگاه شهیدان احد هجوم بردند وآن را با خاک یکسان کردند. [۵۵]
عتبات عالیات عراق، اصغر قائدان، ص۱۱۱.
۵.۱ - اعتراض به تخریببه دنبال ویرانی بسیاری از بناها و مرقدهای متبرک، ناخرسندی عمومی مسلمانان ، سلطان عثمانی را واداشت که محمد علی پاشا را به نبرد با سعود بن عبدالعزیز بفرستد. محمد علی پاشا، حاکم مصر، در ۱۸ رجب ۱۲۲۳ق. یا ۱۲۳۲ق. [۵۶]
خاطرات سرهارد فورد، ص۱۱.
ارتشی را به فرماندهی پسرش ابراهیم پاشا روانه نبرد با وهابیان کرد. [۵۷]
تاریخ مکه، احمد السباعی، ص۶۰۳.
آنان مدینه را محاصره کردند و بسیاری از وهابیان را کشتند و شماری انبوه را پس از پناه بردن به قلعه نزدیک باب الشامی، دستگیر کردند. [۵۸]
خزانة التواریخ النجدیه، عبدالله بن عبدالرحمن بن صالح، ج۴، ص۱۷۴.
سعود بن عبدالعزیز شکست خورد و تلاشش برای راضی کردن محمد علی پاشا که او و یارانش را نزد سلطان عثمانی نفرستد، بی ثمر ماند. [۵۹]
رسائل فی تاریخ المدینه، حمد الجاسر، ص۶۶.
[۶۰]
مدینه شناسی، سید محمد باقر نجفی، ص۳۳۸-۳۳۹.
سعود بن عبدالعزیز و همراهان دستگیر شده اش نزد سلطان عثمانی فرستاده شدند و سپس همگی در استانبول اعدام گشتند؛ اما نهضت وهابیان در میان فرزندان و بستگان ابن سعود ریشه دواند. در مرحله بعد، قیامی تازه صورت گرفت و آنان در ۱۳۴۳ق. با غلبه بر شریفان هاشمی، به تدریج بر عربستان چیره شدند و در ۱۳۵۱ق. المملکة العربیة السعودیه در هیئت سیاسی خود شکل یافت و همه مکان‌های مذهبی را زیر نفوذ گرفت و ویران سازی بارگاه‌ها را کامل نمود. [۶۱]
تاریخ مکه، احمد السباعی، ص۷۲۳-۷۵۳.
[۶۲]
روزشمار تاریخ معاصر ایران، حسن فراهانی، ج۱، ص۲۶۶.
[۶۳]
سلسله‌های اسلامی جدید، ادموند کلیفورد باسورت، ص۲۳۵.
۵.۲ - درخواست بازسازیپس از حمله اول وهابیان، عثمانی‌ها بسیاری از این گنبدها را به درخواست عمومی بازسازی کردند. [۶۴]
موسوعة مرآة الحرمین، ابراهیم رفعت پاشا، ج۴، ص۵۳۴.
محمد علی پاشا بخش‌های ویران شده مرقد نبوی را بازسازی نمود. [۶۵]
رسائل فی تاریخ المدینه، حمد الجاسر، ص۶۶.
در سال ۱۲۳۳ق. به دستور سلطان محمود عثمانی، گنبد بیت الاحزان متعلق به حضرت زهرا (سلام علیها)، قبه زوجات الرسول و نیز گنبد عثمان بن عفان بازسازی شد. [۶۶]
مرآة الحرمین، ابراهیم رفعت پاشا، ج۱، ص۴۲۶.
تصاویری از وضع این بارگاه‌ها پیش از ویرانی دوم، در منابع آمده است. [۶۷]
التاریخ الامین، عبدالعزیز المدنی، ص۴۷۹.
۶ - حمله دومدر حمله دوم وهابیان به فرماندهی عبدالله بن سعود در هشتم شوال ۱۳۴۴ق. به مدینه، دانشوران وهابی، به ویرانی گنبدها و بارگاه‌های شهر فتوا دادند. [۶۸]
خزانة التواریخ النجدیه، عبدالله بن عبدالرحمن بن صالح، ج۸، ص۱۵۹.
آورده‌اند که امیر سعودی در خطابه‌ای، مردم و دانشوران مدینه را واداشت تا خود به گونه مستقیم مرقدها و گنبدها را ویران کنند. [۶۹]
تاریخ مکه، احمد السباعی، ص۵۸۷.
در گزارش دیگری آورده‌اند که وهابیان قاضی القضات خود، شیخ عبدالله بلیهد، را نزد دانشمندان مدینه فرستادند و در جلسه‌ای از آن‌ها در باره ویرانی قبرها و بارگاه‌ها نظر خواستند و ادعا نمودند که دانشمندان شهر با نظر وهابیان موافق هستند. وهابیان در این حمله، همه مرقدها و گنبدهای عموها و عمه‌ها و همسران و فرزندان پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم ، بارگاه صحابه، تابعان، صالحان، و دانشوران را هر جا یافتند، منهدم کردند و هیچ اثری از بارگاه و گنبد در بقیع بر جای نگذاشتند. [۷۰]
کشف الارتیاب، سید محسن الامین، ص۶.
صندوق‌ها و ضریح‌های مرقدهای بقیع را یکسره نابود کردند و تنها قطعه‌ای سنگی به نشانه روی قبرها نهادند. واپسین نشانه‌های آثار گذشته و حتی دیوارها و قبه‌های ورودی بقیع در این حمله نابود گشت. [۷۱]
معالم المدینه، عبدالعزیز، ج۳، ص۲۱۳.
وهابیان سپس به سوی مرقد نبوی تیراندازی کردند. آورده‌اند که دانشوران وهابی موافق ویرانی مرقد نبوی بودند؛ اما امیر عبدالله بن سعود با اندیشیدن به فرجام کار و بیم از مسلمانان ، از این کار خودداری کرد. [۷۲]
موسوعة العتبات المقدسه، عفر خلیلی، ج۳، ص۲۱۸.
۶.۱ - دستور تخریببرخی رفتار وهابیان در ویرانی قبرها را به دستور انگلستان دانسته‌اند. [۷۳]
مراقد المعارف، محمد حرزالدین، ج۲، ص۲۸۲.
در گزارشی به پشتوانه اسناد آورده‌اند که اروپاییان سده نوزدهم م. که با سختکوشی در جست وجوی آثار باستانی، بارگاه‌ها، سنگ نگاره‌ها و کتیبه‌های نجد و حرمین بودند، با نفرت و واکنش سخت وهابیان و نجدیان روبه رو شدند. این نجدیان شماری از محققان غربی جستجوگر ناشناخته‌های عربستان را کشتند. [۷۴]
بررسی‌های تاریخی، ش۶۵، ص۷۴-۷۵، «راوبط ایران با حکومت مستقل نجد».
از این رو، چه بسا انگیزه وهابیان در ویرانی قبرها را بتوان همین دانست. البته بدون شک، مهم‌ترین انگیزه وهابیان، دیدگاهشان در باره بنا بر قبرها است.۶.۲ - تخریب آثار تاریخیتخریبهای وهابیان منحصر به بارگاه‌ها نبود. آنان افزون بر ویرانی قبور، بسیاری از آثار تاریخی چون خانه امام سجاد علیه‌السّلام ، خانه امام صادق علیه‌السّلام ، مشربه‌ام ابراهیم، مسجد فاطمه ، مبرک ناقه پیامبر، محل عریش پیامبر، خانه ارقم بن ارقم، خانه ابوایوب انصاری ، مرقد علی عریضی، و مساجد شیعیان و اهل سنت را از میان بردند. [۷۵]
التاریخ الامین، عبدالعزیز المدنی، ص۳۶۵-۳۶۶.
[۷۶]
بقیع الغرقد، محمد امین امینی، ص۴۹-۵۱.
[۷۷]
معالم المدینه، عبدالعزیز، ج۳، ص۲۱۳.
کسانی از حج گزاران و رجال سیاسی دوره قاجار که هم زمان با این ایام مسافر حرمین بوده‌اند، وضع اندوه زای بقیع را وصف کرده‌اند. [۷۸]
سفرنامه فرهاد میرزا، طباطبایی، ص۱۷۰.
[۷۹]
سفرنامه مکه حسام السلطنه، رسول جعفریان، ص۱۵۱-۱۵۲.
[۸۰]
چهل سال تاریخ ایران، حسین محبوبی اردکانی، ج۲، ص۶۲۴.
دیدن بقیع در این وضع، موجب ناخرسندی زائران می‌شد. آنان ضمن بازگویی اندوه خود، آرزوی ساختن بارگاه‌ها را در خاطراتشان می‌نوشتند. [۸۱]
تذکرة الطریق، حافظ محمد کربلایی کرناتکی، ص۱۳۹.
کسانی از غربیان نیز پس از ویرانی این مرقدها از آن‌ها دیدار کرده و وضع را گزارش نموده‌اند. [۸۲]
موسوعة العتبات المقدسه، عفر خلیلی، ج۳، ص۲۱۸-۲۱۹.
سر هارد فورد در خاطراتش به ویرانی گنبدهای امامان بقیع و چپاول گوهرهای مرقد نبوی اشاره کرده است. [۸۳]
خاطرات سرهارد فورد، ص۱۰.
ریتر، رفتار وهابیان در ویرانی مرقدهای بقیع را به زلزله‌ای ویرانگر تشبیه کرده است. دونالدسون نیز وضع ناگوار پس از اقدام وهابیان در ویرانی قبرها را وصف کرده است. [۸۴]
الموسوعة العتبات المقدسه، عفر خلیلی، ج۳، ص۲۱۸، ۳۳۰.
۶.۳ - خشم مسلمانانانتشار گزارش ویرانی قبرها و مکان‌های مقدس و مساجد، موجی از خشم و نفرت و نگرانی را در میان مسلمانان برانگیخت. بسیاری از سران و نمایندگان سیاسی و مذهبی کشورهای اسلامی به این رفتار وهابیان واکنش نشان دادند و آن را محکوم کردند. هراس وهابیان از قیام عمومی مسلمانان، مانع ویرانی مرقد نبوی شد؛ اما آنان همچنان به حرام بودن ساخت هر گونه مرقد و بارگاه باور دارند. [۸۵]
تاریخ حرم ائمه بقیع، محمد صادق نجمی، ص۵۱-۵۲.
اندکی پس از این تخریب‌ها، کسانی از خود وهابیان و سعودی‌ها به مخالفت با سران خویش پرداختند و کارهای تندروانه آن‌ها را محکوم کردند. [۸۶]
خزانة التواریخ النجدیه، عبدالله بن عبدالرحمن بن صالح، ج۸، ص۱۵۹-۱۶۰.
از کشورها و شهرهای دور و نزدیک نیز به شکل‌های گوناگون به ویرانی گنبدها و مکان‌های متبرک اعتراض نمودند. مردم آذربایجان شوروی، ازبکستان، ترکمنستان،ایران ،ترکیه ، افغانستان، عراق، چین، مغولستان، و هند در نامه‌ها و مکاتبات بسیار، ضمن اظهار تاسف و محکومیت، به فرجام ویرانی مرقد نبوی هشدار دادند. [۸۷]
تخریب و بازسازی بقیع، سید علی قاضی عسکر، ص۵۵-۵۶.
[۸۸]
بقیع الغرقد، محمد امین امینی، ص۵۲-۵۳.
سید ابوالحسن اصفهانی و دیگر دانشوران و بزرگان نجف و قم بر ضد وهابیان موضع تند گرفتند. آورده‌اند که گزارش ویرانی آرامگاه‌های بقیع، گریه آیت الله حائری ، بنیان گذار حوزه علمیه قم، را بر منبر درس برانگیخت و او درس خود را تعطیل کرد و بازار قم تعطیل شد. [۸۹]
بقیع الغرقد، محمد امین امینی، ص۵۳.
در کنفرانس اسلامی کراچی نیز دانشورانی چون محمد حسین کاشف الغطاء و محمد تقی طالقانی، نماینده آیت‌الله بروجردی ، با نماینده سعودیان گفت وگو نمودند و بر لزوم بازسازی آرامگاه‌های بقیع تاکید کردند.۶.۴ - اعتراض ایران به آل سعودخبر هتک حرمت به امامان بقیع، در ایران موجب نگرانی عمومی شد. نمایندگان در مجلس شورای ملی به آل سعود اعتراض کردند و با تشکیل کمیسیونی، هیئتی برای تحقیق در ۱۳۰۴ش. به حجاز فرستادند. [۹۰]
دائرة المعارف بزرگ اسلامی، بجنوردی، ج۱۲، ص۳۹۳، «بقیع».
در روزنامه‌ها و نشریات ایران از طرح‌هایی در رویارویی با آل سعود سخن می‌رفت. [۹۱]
گزیده مقالات و روزنامه‌های مهم، ص۱۹۵.
آورده‌اند که آیت‌الله بروجردی، نماینده خود، محمدتقی طالقانی (آل احمد•)، را برای بررسی امور به مدینه فرستاد. سید محسن امین برای بررسی اوضاع به حجاز رفت و نتیجه تحقیق خود را به مسلمانان عرضه کرد. (← کشف الارتیاب) همچنین شماری از فقیهان به لزوم بنای مجدد بارگاه‌های بقیع فتوا دادند. [۹۲]
بقیع الغرقد، محمد امین امینی، ص۵۵.
۶.۵ - وااکنش به ویرانیاز دیگر واکنش‌ها به ویرانی قبور، نگارش کتاب و رساله در تحکیم مبانی فقهی بنا بر قبور بود. محمد جواد بلاغی در رساله رد الفتوی بهدم قبور الائمة فی البقیع زیربنای اندیشه وهابیان در جواز ویرانی قبرها را مخدوش ساخت. [۹۳]
معجم ما کتب فی الحج، عبدالجبار الرفاعی، ص۱۷۱.
نیز کتاب‌هایی در گزارش سوگمندانه ویرانی قبرهای بقیع نوشته شد. از جمله عبدالرزاق موسوی آل مقرم در کتاب ثامن شوال رخداد سال۱۳۴۳ق. را به تفصیل گزارش کرد. [۹۴]
معجم ما کتب فی الحج، عبدالجبار الرفاعی، ص۸۵.
در البقیع قصة تدمیر آل سعود للآثار الاسلامیه نوشته یوسف هاجری و قبور ائمة البقیع قبل تهدیمها اثر عبدالحسین حیدری موسوی، روند ویرانی بارگاه امامان بقیع بازگو شده است. کتاب بقیع الغرقد نوشته حسن آل برغانی تاریخچه حمله نخست وهابیان به مدینه و ویرانی قبرهای بقیع را آورده است. (← آل برغانی، حسن) واکنش سوگوارانه دیگر مسلمانان به این رفتار وهابیان، اظهار ناخرسندی در قالب سروده‌ها است. شاعران بسیار، ناخرسندی خود را از ویرانی قبرها در قالب اشعار بازگو کرده‌اند. [۹۵]
التاریخ الامین، عبدالعزیز المدنی، ص۳۶۶-۳۶۸.
[۹۶]
بقیع الغرقد، محمد امین امینی، ص۳۳۵-۳۴۱.
[۹۷]
دائرة المعارف تشیع، سیدجوادی، ج۳، ص۳۸۵، «بقیع غرقد».
۶.۶ - یوم الهدمهشتم شوال به یوم الهدم شهرت یافت [۹۸]
www. shia-news. com/fa/news/۴۰۰۷۲.
و در خاطر شیعیان باقی ماند. آنان همواره یادکرد ویرانی قبرهای بقیع را در مراسم سوگ گرامی می‌دارند و هر سال در هشتم شوال با برپایی مجالس به مرثیه خوانی برای امامان بقیع می‌پردازند و با یادآوری ویرانی قبرهای بقیع، در انتظارند تا فرصتی فراهم آید و مطالبه بازسازی آن مرقدها محقق گردد. [۹۹]
www. baghi. ir/content/view/۹۴۱/۵۲/.
۷ - فهرست منابع(۱) آثار المدینة المنوره، عبدالقدوس الانصاری، مدینه، المکتبة السلفیه، ۱۳۹۳ق. (۲) اتحاف الوری، عمر بن محمد بن فهد (م. ۸۸۵ق.) ، به کوشش عبدالکریم، مکه، جامعة‌ام القری، ۱۴۰۸ق. (۳) اثارة الترغیب، محمد بن اسحق الخوارزمی (م. ۸۲۷ق.) ، به کوشش الذهبی، مکه، مکتبة نزار مصطفی الباز، ۱۴۱۸ق. (۴) اخبار مکه، الازرقی (م. ۲۴۸ق.) ، به کوشش رشدی الصالح، مکه، مکتبة الثقافه، ۱۴۱۵ق. (۵) اخبار مکه، الفاکهی (م. ۲۷۹ق.) ، به کوشش ابن دهیش، بیروت، دار خضر، ۱۴۱۴ق. (۶) الاستبصار فی عجائب الامصار، نویسنده مراکشی (م. قرن۶ق.) ، به کوشش سعد زغلول، بغداد، دار الشؤون الثقافیه، ۱۹۷۶م. (۷) افادة الانام، عبدالله بن محمد الغازی (م. ۱۳۶۵ق.) ، به کوشش ابن دهیش، مکه، مکتبة الاسدی، ۱۴۳۰ق. (۸) الامکنة و المیاه و الجبال و الآثار، نصر بن عبدالرحمن اسکندری (م. ۵۶۱ق.) ، ریاض، مرکز الملک فیصل، ۱۴۲۵ق. (۹) بررسی‌های تاریخی (مجله). (۱۰) بقیع الغرقد فی دراسة شامله، محمد امین امینی، تهران، مشعر، ۱۴۲۸ق. (۱۱) التاریخ الامین لمدینة سید المرسلین، عبدالعزیز المدنی، مطبعة الامین، ۱۴۱۸ق. (۱۲) تاریخ الجزیرة العربیة فی عصر شیخ محمد بن عبدالوهاب، حسین خلف شیخ خزعلی، بیروت، مکتبة الهلال، ۲۰۰۸. (۱۳) التاریخ القویم، محمد طاهر الکردی، به کوشش ابن دهیش، بیروت، دار خضر، ۱۴۲۰ق. (۱۴) تاریخ حرم ائمه بقیع، محمد صادق نجمی، تهران، مشعر، ۱۳۸۶ش. (۱۵) تاریخ مکه، احمد السباعی (م. ۱۴۰۴ق.) ، نادی مکة الثقافی، ۱۴۰۴ق. (۱۶) تحصیل المرام، محمد بن احمد الصباغ (م. ۱۳۲۱ق.) ، به کوشش ابن دهیش، ۱۴۲۴ق. (۱۷) تخریب و بازسازی بقیع به روایت اسناد، سید علی قاضی عسکر، تهران، مشعر، ۱۳۸۶ش. (۱۸) تذکرة الطریق، حافظ محمد کربلایی کرناتکی (م. قرن ۱۳ق.) ، به کوشش اسرا دوغان، قم، نشر مورخ، ۱۳۸۶ش. (۱۹) الجامع اللطیف، محمد ابن ظهیره (م. ۹۸۶ق.) ، به کوشش علی عمر، قاهره، مکتبة الثقافة الدینیه، ۱۴۲۳ق. (۲۰) چهل سال تاریخ ایران، حسین محبوبی اردکانی، تهران، اساطیر، ۱۳۷۴ش. (۲۱) خاطرات سر هارد فورد جونز، سر هارد جونز، ترجمه، مانی صالحی علامه، تهران، نشر ثالث، ۱۳۸۶ش. (۲۲) خزانة التواریخ النجدیه، عبدالله بن عبدالرحمن بن صالح، آل سبام، ۱۴۱۹ق. (۲۳) خطر الوهابی ثلاث رسائل ضد الوهابیه، صالح الوردانی. (۲۴) دائرة المعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر بجنوردی، تهران، مرکز دائرة المعارف بزرگ، ۱۳۷۲ش. (۲۵) دائرة المعارف تشیع، زیر نظر سیدجوادی و دیگران، تهران، نشر شهید سعید محبی، ۱۳۷۵ش. (۲۶) الدرة الثمینه، محمد ابن النجار (م. ۶۴۳ق.) ، بیروت، دار الارقم. (۲۷) رحلة ابن بطوطه، ابن بطوطه (م. ۷۷۹ق.) ، به کوشش التازی، الرباط، المملکة المغربیه، ۱۴۱۷ق. (۲۸) رسائل فی تاریخ المدینه، حمد الجاسر، ریاض، دار الیمامه. (۲۹) روزشمار تاریخ معاصر ایران، حسن فراهانی، تهران، مؤسسه مطالعات و پژوهش‌های سیاسی، ۱۳۸۵ش. (۳۰) الزهور المقتطفة من تاریخ مکة المشرفه، فاسی (م. ۸۳۲ق.) ، به کوشش ذهبی، ریاض، مکتبة نزار، ۱۴۱۸ق. (۳۱) سفرنامه فرهاد میرزا، (م. ۱۳۰۵ق.) ، به کوشش طباطبایی، تهران، مؤسسه مطبوعاتی علمی، ۱۳۶۶ش. (۳۲) سفرنامه مکه حسام السلطنه، رسول جعفریان، تهران، مشعر، ۱۳۷۴ش. (۳۳) سلسله‌های اسلامی جدید راهنمای گاه شماری و تبارشناسی، ادموند کلیفورد باسورت، ترجمه، فریدون بدره‌ای، تهران، مرکز باستان شناسی اسلام و ایران، ۱۳۸۱ش. (۳۴) شرح العقیدة الطحاویه، عبدالرحمن بن البراک، به کوشش عبدالرحمن السدیس، التدمریه، ۱۴۲۹ق. (۳۵) شفاء الغرام، محمد الفاسی (م. ۸۳۲ق.) ، به کوشش گروهی از علما، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۲۱ق. (۳۶) الصحاح، الجوهری (م. ۳۹۳ق.) ، به کوشش العطار، بیروت، دار العلم للملایین، ۱۴۰۷ق. (۳۷) صفویه در عرصه فرهنگ، رسول جعفریان، تهران، پژوهشکده حوزه و دانشگاه، ۱۳۷۹ش. (۳۸) عتبات عالیات عراق، اصغر قائدان، تهران، مشعر، ۱۳۸۷ش. (۳۹) عجائب الآثار، عبدالرحمن الجبرتی (م. ۱۲۳۷ق.) ، بیروت، دار الجیل. (۴۰) القاموس المحیط، الفیروزآبادی (م. ۸۱۷ق.) ، بیروت، دار العلم. (۴۱) کشف الارتیاب، سید محسن الامین (م. ۱۳۷۱ق.) ، به کوشش امین، مکتبة الحریس، ۱۳۸۲ق. (۴۲) گزیده مقالات و روزنامه‌های مهم در باره خلیج فارس، امیر هوشنگ انوری، مقدمه و بازبینی حسن حبیبی، تهران، بنیاد ایران شناسی، ۱۳۸۷ش. (۴۳) لسان العرب، ابن منظور (م. ۷۱۱ق.) ، قم، ادب الحوزه، ۱۴۰۵ق. (۴۴) مدینه شناسی، سید محمد باقر نجفی، تهران، شرکت قلم، ۱۳۶۴ش. (۴۵) مراقد المعارف، محمد حرزالدین (م. ۱۳۶۵ق.) ، به کوشش محمد حسین حرزالدین، قم، سعید بن جبیر، ۱۳۷۱ش. (۴۶) مرآة الحرمین، ابراهیم رفعت پاشا (م. ۱۳۵۳ق.) ، قم، المطبعة العلمیه، ۱۳۴۴ق. معالم المدینة المنوره، عبدالعزیز، بیروت، مکتبة الهلال، ۱۴۱۹ق. (۴۷) معجم ما کتب فی الحج، عبدالجبار الرفاعی، تهران، مشعر، ۱۴۲۷ق. (۴۸) موسوعة العتبات المقدسه، جعفر خلیلی، بیروت، اعلمی، ۱۴۰۷ق. (۴۹) موسوعة مرآة الحرمین الشریفین، ایوب صبری پاشا (م. ۱۲۹۰ق.) ، قاهره، دار الآفاق العربیه، ۱۴۲۴ق. (۵۰) وفاء الوفاء، السمهودی (م. ۹۱۱ق.) ، به کوشش خالد عبدالغنی، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۲۰۰۶م. ۸ - پانویس
۹ - منبعحوزه نمایندگی ولی فقیه در امور حج و زیارت، برگرفته از مقاله«تخریب قبور». |